Codex - Radiohead Μόνο αυτό το τραγούδι να έβγαζαν φέτος έφτανε. Ένα πιάνο και η φωνή του Thom ομορφότερη απο ποτέ. Αριστούργημα.
Sleight of hand,
Jump off the end.
Into a clear lake,
No one around.
Just dragonflies,
Flying to the side.
No one gets hurt,
You're doing nothing wrong.
Slide your hand,
Jump off the end.
The water's clear and innocent.
The water's clear and innocent.
The Glorious Land - Pj Harvey How is our glorious country ploughed?
Not by iron ploughs
Our lands is ploughed by tanks and feet,
Feet
Marching
Oh, America
Oh, England
How is our glorious country sown?
Not with wheat and corn.
How is our glorious land bestowed?
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is deformed children.
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is orphaned children.
Εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2005 και καταγράφει τα έργα και τις ημέρες των "The Flaming Lips".
Μιας παρέα τρελαμένων που ξεκίνησε το 1983, από την Οκλαχόμα, παίζοντας ψυχεδελικό punk και κατέληξε μετά από 28 χρόνια και 13 album να θεωρείται μια από τις πιο προοδευτικές και επιδραστικές μπάντες παγκοσμίως.
Ο σκηνοθέτης, Bradley Beesley, κινηματογραφεί συναυλίες, πρόβες, παρασκήνια και παίρνει συνεντεύξεις από τα μέλη του group. Ενδιαφέρον είναι ότι μιλάει και με τις οικογένειες αυτών, για τον εθισμό που είχαν στην ηρωίνη και πως αυτό επηρέασε τους ίδιους, την μπάντα και τους δικούς τους ανθρώπους.
Στο φιλμ εμφανίζονται επίσης οι:
Beck
Jonathan Donahue (Mercury Rev)
Gibby Haynes (The Butthole Surfers)
Juliette Lewis
Liz Phair
"Chan" Marshall (Cat Power)
Meg, Jack White (White Stripes)
.........The Carpenters - Rainy Days and Mondays. Βροχερή και χιονισμένη Καθαρά Δευτέρα.
Talking to myself and feeling old Sometimes I'd like to quit Nothing ever seems to fit Hangin' around, nothing to do but frown Rainy days and Mondays always get me down
What I've got they used to call the blues Nothing is really wrong Feeling like I don't belong Walking around some kind of lonely clown Rainy days and Mondays always get me down
Funny but it seems I always wind up here with you It's nice to know somebody loves me Funny but it seems that it's the only thing to do To run and find the one who loves me
(*) What I feel is come and gone before No need to talk it out We know what it's all about Hanging around, nothing to do but frown Rainy days and Mondays always get me down
Funny but it seems that it's the only thing to do Run and find the one who loves me
Ο Θεωρητικός φυσικός και κοσμολόγος Paul Davis είναι ένας από τους πιο επαναστατικούς στοχαστές στον τομέα της Αστροβιολογίας. Μια επιστήμη , η οποία, συγκεντρώνει επιστήμονες που η σκέψη τους ξεπερνά τα εσκαμμένα. Παρουσίασε λοιπόν, το 2008, στην NASA, μια μελέτη στην οποία υποστήριζε ότι ο καλύτερος τρόπος για την μείωση του κόστους, ενός επανδρωμένου ταξιδιού στον πλανήτη Άρη, είναι οι αστροναύτες να μην γυρίσουν πίσω!
Με βάση τους υπολογισμούς του και στηριζόμενος στις τεχνολογίες που ήδη υπάρχουν, ο επιστήμονας εκτιμά πως οι διαπλανητικοί μετανάστες σε περίπου δύο δεκαετίες, θα ήταν έτοιμοι να μας αποχαιρετήσουν ανά ζεύγη με χωριστά διαστημικά σκάφη. Θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε σπηλιές που διαθέτουν πάγο νερού καθώς και προστασία από την κοσμική ακτινοβολία, που βομβαρδίζει αδιάκοπα την επιφάνεια. Όπως ισχυρίζεται, η αποστολή άνευ επιστροφής, δεν θα διέφερε πολύ από τα ταξίδια των πρώτων αποίκων στην Αμερική, καθώς οι τελευταίοι γνώριζαν πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ στον Παλαιό Κόσμο.
Αν εξαιρέσουμε τις ανθρωπιστικές διαστάσεις αυτού του εγχειρήματος (που δε μπορούμε δηλαδή), η πρόταση του έχει ένα ενδιαφέρον και μπορεί να γίνει πράξη, αν βρεθούν εθελοντές (που δεν θα βρεθούν).
Με περίσσιο διαπλανητικό ενδιαφέρον, λοιπόν, προτείνω στους γενναίους που θα κάνουν αυτό το ταξίδι, μουσικές, για να αποθηκεύσουν στον σκληρό δίσκο του διαστημοπλοίου, και θα κάνουν την διαμονή τους λίγο πιο ευχάριστη, στις κρύες σπηλιές του κόκκινου πλανήτη.
The Flaming Lips - Take Me To Mars, 1990
Σιγά να μην έλειπαν αυτοί από αυτό το ταξίδι. Τέταρτο album του συγκροτήματος, και το πρώτο που συμμετέχει ο Jonathan Donahue, αργότερα ηγέτης των Mercury Rev.
David Bowie - Space Oddity, 1969
Αν κάποτε υπάρξει πλανητάρχης στον Άρη, σίγουρα θα είναι αυτός. "Starman", "Lady Stardust", Ziggy Stardust and The Spiders From Mars και το "Life On Mars", το οποίο έχει αρκετά αμφιλεγόμενο νόημα και δεν νομίζω ότι αναφέρεται στον Άρη, εκτός από τον τίτλο του. Γι 'αυτό, καλύτερα παρέα με τον Major Tom.
Space Oddity
for here am i sitting on my tin can far above the world planet earth is blue and there's nothing i can do
T.Rex - Ballrooms Of Mars, 1972
Με αυτό το album, ο Mark Bolan, ανακαλύπτει τα μπλε βελούδα, τα ναρκωτικά που παίρνει ο Bowie, και γίνεται ένας από τους κυριότερους εκφραστές του glam rock.
The Slider
We' ll dance our lifes away in the ballrooms of Mars
14 χρόνια μετά το δεύτερο δίσκο τους, το συγκρότημα του Tom Verlaine κυκλοφορεί το εξαιρετικό, ομώνυμο,¨Television", το οποίο στην εποχή του πέρασε εγκληματικά απαρατήρητο.
Television
In my arms she's warm and smooth
All the bones in heaven will...
I'm just a dipstick yes I like that frying but...
That cop, that cop, hey! that cop's from
That cop's from MARS! Aaaaaaough baby
Ha. Mars. Mars
Transmitting Live From Mars - De La Soul, 1989
Απόσπασμα από το ευφάνταστο album "3 Feet High And Rising". Το sample που χρησιμοποιούν είναι από το "You Showed Me" των Byrds, το οποίο διασκεύασαν και έκαναν επιτυχία οι "Turtles" το 1969. Ποιος ξέρει, μπορεί οι Αρειανοί να μιλούν γαλλικά!
Do you remember the time I knew a Girl From Mars?
I don't know if you knew that.
Oh we'd stay up late playing cards.
Henri Winterman Cigars.
And I still dream of you,
I still love you, Girl From Mars
Να ξεκινήσω με ένα συμπέρασμα, το οποίο μπορεί να έχει ελάχιστη σημασία για σας, αλλά αν δεν το γράψω θα σκάσω. Πιστεύω, ότι ο καταπληκτικά ωμός και στιβαρός ήχος των Grinderman οφείλεται, κατά πολύ (μα πάρα πολύ), στον μουσάτο κύριο της φωτογραφίας. Χωρίς τον Warren Ellis, η μουσική τους θα ήταν πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσα. Συγνώμη Νίκο Σπηλιά.Προσωπική γνώμη. Πάμε παρακάτω.....
Γεννήθηκε το 1965 στην Βικτόρια της Αυστραλίας. Εκεί μεγάλωσε, και αφού έκανε κλασσικές σπουδές στο βιολί, στο πιάνο και στην κιθάρα, πήρε δίπλωμα δασκάλου μουσικής. Άσκησε το επάγγελμα για λίγα χρόνια, ώσπου βαρέθηκε,τα παράτησε και μετακόμισε στην Μελβούρνη. Αρχίζει, λοιπόν, να ασχολείται με την παραδοσιακή μουσική της χώρας του, να παίζει με διάφορες μπάντες της πόλης και να συνθέτει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Σημειωτέον, ξέρει και μπουζούκι. Λέτε το εμφανισιακό του alter ego στην χώρα μας, ο μεγάλος Ψαραντώνης, να τον καλέσει για καμιά τρελή συνεργασία? Μακάρι. Ποιος ξέρει.
Το 1992, λοιπόν, μαζί με τους Mick Turner (κιθαρίστας) και Jim White (drummer) δημιουργεί τους "Dirty Three". Ένα τρίο, που έχει κυκλοφορήσει, μέχρι τώρα, 8 δίσκους άγριας, ορχηστρικής, post rock μουσικής.
Το 1995, τον καλεί ο Νίκος να παίξει στις ηχογραφήσεις του "Murder Ballads" και από τότε γίνεται μόνιμο μέλος και των Bad Seeds. Παράλληλα, συμμετέχει σε δουλειές πολλών καλλιτεχνών (Marrianne Faithfull, Primal Scream) και μαζί με τον Νίκο, σαν ντουέτο, γράφουν μουσική για διάφορες κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα.
Πριν από 4, περίπου, χρόνια, οι δυο τους, μαζί με τον Jim Sclavunos και τον Martyn Casey θα σχηματίσουν τους Grinderman, μια garage rock blues (και ότι άλλο θέλετε) μπάντα και από τότε προσπαθούμε να συνέλθουμε από την ηχητική κλωτσιά που φάγαμε!
ΕΔΩ θα διαβάσετε για τα soundtrack που έγραψαν ο Nick Cave και ο Warren Ellis.
Για να καταλάβετε περίπου περί τίνος πρόκειται, οι μεγαλύτερες επιρροές του είναι ο James Brown, ο Howlin Wolf και ο Lightnin' Hopkins.
Με το συγκρότημα του, τους Honeybears, ξεκίνησαν το 2007, παίζοντας διασκευές blues τραγουδιών σε τοπικά μπαρ στο Austin του Texas. Τους είχε γνωρίσει ένα βράδυ που θα άνοιγε μια συναυλία του Little Richard! και από τότε πορεύονται μαζί.
Το 2008 υπογράφουν συμβόλαιο με την Lost Highway Records, τους προσκαλούν να παίξουν στο Lollapalooza και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, "Tell'em What Your Name Is!". Τον Μάρτιο αυτής της χρονιάς αναμένεται ο καινούργιος τους δίσκος, "Scandalous".
Μουσικό μείγμα από "βρώμικη" soul, ψυχωτικό funk, ska και φυσικά ωμό blues, για το οποίο ο Joe έχει την δική του ενδιαφέρουσα άποψη: “People think of blues, and they think of like Stevie Ray Vaughan... everything’s just guitar solos over and over. I mean that’s cool, but not the whole fucking song.”
Μόνο αυτό το τραγούδι να έβγαζαν φέτος έφτανε. Ένα πιάνο και η φωνή του Thom ομορφότερη απο ποτέ. Αριστούργημα.
How is our glorious country ploughed?
